dinsdag 27 december 2016

YOU LITTLE FAGGOT YOU (over George, David en Prince)



David schrok zich bekant dood van de bel. Het was midden in de nacht. Ietwat getergd, maar ook verdwaasd, richtte hij zich op. 'Prince!' riep hij, 'Prince, heb jij iemand uitgenodigd?' Prince, wakker geschrokken in de kamer naast David, veegde verstrooid een sliert haren uit zijn gezicht en keek verstard naar het plafond. 'Nee man,' antwoordde hij geirriteerd, 'jij?'
David zat inmiddels op de rand van zijn bed. 'Echt, zou ik het jou dan vragen little wonder?' hij zocht op gevoel zijn pantoffels en sloeg tegelijkertijd een sjaal om zijn gezicht. Zijn hoed had hij nog op. Hij hield ervan te slapen met iets op zijn hoofd.
Prince zat inmiddels rechtop in bed; 'het zal Leonard toch niet zijn? Die belde gisteravond omdat hij de weg was kwijtgeraakt, voor de zoveelste keer, de schat, en daarom verwachtte er niet voor overmorgen te zijn.'
David moest lachen om de suggestie van Prince. 'Jij hebt mijn nieuwe huis een stuk sneller gevonden vriend, Leonard is al een eeuwigheid onderweg en hij is er nog steeds niet. Ik betwijfel of hij ooit nog  aankomt. Ik denk dat hij Janis zoekt.'
'Janis?'
'Hmhm.'
'Ok.'
David stond op en liep de gang in waar hij door een opgewonden Prince voorbij werd gestiefeld. Nieuwsgierigheid was Prince niet vreemd. Hij moest en zou als eerste weten welke onverlaat het op dit tijdstip durfde om aan te bellen. Hij opende het kijkluikje in de deur en deinsde geschrokken naar achteren. Prince zou echter Prince niet zijn als hij zich niet razendsnel herstelde. Een sardonische, uitdagende lach moest zijn eer redden. 'You little, you little faggot you,' stamelde hij, 'wat in hemelsnaam doe jij nu hier?' David duwde Prince opzij en keek verbaasd door het luikje. 'George? George??' hij draaide zich om, als in shock, en liep terug naar zijn bed. Hij ging zitten. 'George,' peinsde hij verdwaasd voor zich uit; 'George..'

Prince had inmiddels de deur ontgrendeld en gedesoriƫnteerd stapte George naar binnen. Hij rilde en ging zitten op de eerste de beste stoel die hij tegenkwam.
'Maar man, waarom heb je geen kleren aan?' was het eerste wat Prince fatsoenlijk uit kon brengen. George trok zijn knieƫn op en sloeg zijn armen er omheen. Met zijn hoofd steunde hij op zijn handen en hij keek omfloerst omhoog; 'omdat ik alleen even ging pissen, ik lag te slapen, en voor ik het wist stond ik hier voor de deur. En ik heb niet eens geblowd. Nou ja, eentje.'
'Holy Jezus,' riep Prince uit, onderwijl zijn paarse kamerjas om zich heen trekkend, 'zo ging het bij mij ook! Ik stond op, trok deze kimono aan, nam de lift richting mijn studio, ik moest nog een rifje opnemen voor een nieuw nummer, en voor ik het wist stond ik hier bij David voor de deur. En ik had nog geen fentanyl gezien die dag. Nou, ok, paar pleistertjes.' Prince grinnikte. George staarde in het grote niets.
'Maar David was dus wel van tevoren op de hoogte,' vervolgde Prince onverstoorbaar, 'vandaar dat hij hier al een ingericht huis heeft. Hij was goed voorbereid. Sterker, hij heeft een datum geprikt. Geniaal. De dude heeft het mooiste afscheidsalbum ooit kunnen maken.. Jaloerss.' Prince rolde met zijn ogen. 'Anyway, you got to have faith, het komt allemaal goed. Ik ben al gewend. David is soms wat nurks, maar beminnelijk. Zeer beminnelijk.'
George had zijn handen over zijn oren gelegd maar desalniettemin elk woord verstaan. Met zijn ogen gefixeerd op de vloer, probeerde hij niet in paniek te raken. Hij werd afgeleid door een rode gloed in zijn gezichtsveld. Toen hij zijn blik scherp stelde zag hij dat het rode pantoffels waren. Hij keek omhoog, volgde een geruite pyamabroek, een gescheurd shirt, een sjaal en stuitte toen op de ogen van David. David deed daarop een stap naar voren en raakte George aan bij de schouder. Schichtig trok hij zijn hand terug. 'Je bent het echt. Je bent het echt,' riep hij verbouwereerd, alsof hij het tot dan niet geloofd had.
Prince was de schok allang te boven en redeneerde meer praktisch. 'Komt dat even goed uit,' gniffelde hij, 'dat Michael vorige week besloot bij ons weg te gaan om een kamer te gaan huren bij Whitney. By the way, good for them, kunnen ze eindelijk samen in een badkuip mijmeren over vroeger.' Hij keek schalks van George naar David. Niemand lachte.
Buiten liep een luidruchtige menigte voorbij. Zingend, joelend.
"They tried to make me go to David, but i won't go, go, go" kon George nog net uit het kabaal destileren. Vragend keek hij naar David. David knikte bevestigend; 'Amy..,' hij pauzeerde even; 'loopt hier al vijf jaar over straat te schuimen met haar gevolg. Een schande voor de buurt. Maar zij is ooit veel te jong naar hier gekomen en niet meer voor rede vatbaar. Ze deed dit allang voordat ik hier was. Negeer het maar.' David hurkte naast George en tikte hem bemoedigend op zijn been. 'Weet je, bijna alle leuke mensen wonen inmiddels in de omgeving. In de volksmond noemen ze het ook weleens "Heaven", je zult zien, zo erg is het hier niet.'
George slikte. 'Hebben jullie hier televisie?' vroeg hij. 'Nee,' antwoordde David en Prince simultaan, 'maar wel Youtube, via de cloud.. Kijken??' George knikte, leek gematigd enthousiast. 'Even wat erkenning opsnuiven,' besloot hij.
'Je leert snel,' bekende David en glimlachte. 'Enjoy the show of death.' Ook George lachte nu zijn tanden bloot, die in het witte hemellicht blonken als ooit, toen hij harten stal.