maandag 20 februari 2017

Gesprek Van De Dag



Ik voerde het gesprek van de dag vandaag met u. Nee, het was niet aan de tafel van Matthijs. Ook Humberto viste achter het net. Zelfs Eva was meer bezig met kijkcijfers dan met inhoud. Ik voerde het gesprek. Met u. Een vergeten held.
Het ging over jazz, over de Ramblers. Over een bijna vergeten tijd. En over uw vrouw.
Alleen ik zag de fonkeling in uw ogen toen u de sensatie beschreef die u voelde bij het horen van de trompet, ritme-sectie en contrabas.
U beschreef ook het fanatisme waarmee u geld lospeuterde bij de grote heren om beginnende bandjes een podium te kunnen bieden. Een podium dat u meer dan eens met de muzikanten deelde, want tussen het toegestroomde publiek plaatsnemen was uw eer te na.
Alleen ik zag uw ingehouden tranen toen u zich trots uw vrouw herinnerde die, ook toen al, steeds naast u stond. Zich overeind houdend in een mannenwereld maar vervuld van alle aandacht die uw positie toentertijd met zich meebracht.
Tijdens ons gesprek bleef uw pakje Dunhill sigaretten niet onaangeroerd. U bent bijna negentig. Ontelbare pakjes Dunhill die u nochtans onaangetast lieten, in uw kielzog. De uitzondering op de regel.
Het doet er ook niet meer zo toe.
Uw vijfenzestigjarige verwantschap, die heus ook weleens door dalen werd gekenmerkt, is gisteren bruut beëindigd.
Van de één op de andere dag werd ze ziek, uw vrouw.
De vrouw die zoveel door muziek omlijstte jaren met u doorbracht. Uw hart in evenwicht hield. Uw voeten op de grond dwong.
U begreep dat het voorbij was. Dat hiermee onherroepelijk een tijdperk werd afgesloten. U leek eerder berustend dan verslagen. De herinnering aan zoveel mooie jaren leek sterker dan opdringerige tijd die u op de hielen zit en alles, stukje bij beetje, van u afneemt.

Muziek stolt in de tijd en laat je daar zijn waar je graag was. Waar je echt leefde, echt voelde. Iedereen heeft een eigen soundtrack van het leven. Bij iedere eerste kus hoort een lied. Zo ook bij ieder afscheid. Maar na vijfenzestig jaar lief en leed is een melodie niet meer toereikend. Misschien dat een symfonie net zou voldoen. Er is teveel om aan te herinneren.

U kijkt uit, zei u, naar dinsdag. U verwacht veel muziek bij het laatste afscheid van uw vrouw. U verwacht veel van jullie laatste samenzijn. U bent al dagen van haar zijde.
Dinsdag zijn jullie weer even samen om te herdenken en vieren hoe prachtig het leven ooit was. Die herinnering zal altijd prachtig blijven. Als gestolde muziek in de tijd. Dat nemen ze u nooit af.
Mijmerend nam u een slok rode port. Ik liet u achter. Bij het dichttrekken van de deur hoorde ik nog net het ontsteken van uw aansteker.

U had mijn hart inmiddels gestolen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten