Zorgen om Zorg. (Column)

Zorgen om Zorg.  (Column)

Dat de overheid zich nu pas druk begint te maken over het gemiddelde personele niveau in de verpleeghuis-zorg baart mij zorgen. Ik ervaar het als zorgwerker al jaren. Veel instellingen werken liever met onopgeleid personeel omdat dit goedkoper is. Het legt vaak een onredelijke druk op geschoolde medewerkers. Ook voor de patient kan dit gevolgen hebben omdat laag opgeleide zorgverleners vaak niet weten waar ze op moeten letten of hoe ze zaken gericht kunnen observeren en rapporteren.
Ik moet hierbij aangeven dat er heus een hoop zeer goede verpleegassistenten rondlopen die soms zelfs beter functioneren dan hun hoger gediplomeerde collega's. Zij mogen echter geen verpleegtechnische vaardigheden uitvoeren of verantwoordelijke diensten draaien. Zelfs het medicijnen delen moeten zij overlaten aan hoger geschoolden. Als men dus als gediplomeerd verzorgende dienst heeft met een aantal verpleeg-assistenten, komt het er op neer dat ze driedubbele verantwoording dragen. Het is daarom raadzaam om verpleeg-assistenten om te scholen naar een hoger niveau. Al was het maar om de werkdruk eerlijker te verdelen.

Zelfs het al geschoolde personeel is dikwijls niet voldoende opgeleid om de zware en compexe zorg te bieden die de huidige verpleeghuis-bewoner nu eenmaal vraagt. Het gaat vaak om diverse, dubbele ziektebeelden die gepaard gaan met immobiliteit en alle toeters en bellen die het verplegen met zich mee kan brengen.
Vroeger bijvoorbeeld werden mensen met een CVA (cerebraal vasculair accident)(hersen-infarct) gemobiliseerd in het ziekenhuis. Tegenwoordig gaan zij na enkele dagen naar het verpleeghuis om te reactiveren. En die reactivering luistert erg nauw.
Zo'n proces begeleiden, terwijl je ook nog moet zorgen voor zes mensen met Alzheimer, een palliatieve kankerpatient en twee MS lijders, is soms ondoenlijk. Zeker als collega's bepaalde termen niet kennen, ziektebeelden niet als zodanig herkennen of de bezetting sowieso minimaal is. Ook verzorgenden van niveau drie of vier behoeven daarom een up-grade.
Al jaren geleden zouden besturen van instellingen aanpassingen hebben moeten voorbereid om op de huidige problematiek in te kunnen spelen. Het is namelijk niet zo dat zij deze niet hebben zien aankomen.
En daar maak ik me zorgen over.
Het opleidingsniveau had omhoog gemoeten in plaats van omlaag. Het moet gaan om kwaliteit, niet om kwantiteit. Het had moeten gaan over de professionals op de werkvloer en niet over het midden-management. En misschien had het, ik zeg maar iets, over goed vormgegeven zorg moeten gaan in plaats van over goed vormgegeven prachtgebouwen.
De prioriteiten liggen steeds verkeerd. Al jaren.

Pas als iemand zijn of haar eigen familielid in een instelling moet laten opnemen, omdat de zorg voor mantelzorgers te complex werd, dringt tot mensen door hoe de ouderenzorg door de overheid is uitgekleed.
Toch duurt een nieuws-item hierover slechts twee minuten en die over wielrennen wel vijf. We zijn met ons allen verwende Westerse egoisten geworden die alleen het 'nu' belangrijk achten. Oude of zieke mensen doen het leuk om vals sentiment over uit te storten, maar zijn verder vooral lastig. En duur.

Wil je later zelf nog zorg ontvangen die van acceptabel niveau is, dan is het misschien verstandig om de kop eens uit de kont te trekken en de politiek aan te spreken op dit wanbeleid.

Dat aanspreken zie ik niet snel gebeuren, behalve dan in anonieme twitter-comments en op de werkvloer het productieve personeel. Want een tweede probleem is de manier waarop familie zich regelmatig met dedain uitlaat tegenover het zichzelf voorbijlopende zorgpersoneel. Het is blijkbaar moeilijk om de echt verantwoordelijken aan te spreken. Vooral omdat die zich vaak schuilhouden in kantoren en achter excuses.