Hij wist het best. Instinctmatig wist hij best dat hij beter kon zwijgen over zijn verleden. Dus keek hij naar buiten terwijl hij met zijn gedeeltelijk intacte linkerhand roerde en roerde in het kopje thee dat voor hem op tafel stond. Zoals elke middag om 14.00u. Zo meteen, om 14.20u, wordt het kopje nog vol weer weggehaald. Het lepeltje beroeren gaat net, het kopje optillen lukt niet maar wordt door het leeuwendeel van het personeel in de revalidatiekliniek waar hij verblijft niet opgemerkt. In bed krijgt hij met de tuitbeker drank toegediend. In het begin vond hij dat vreselijk. Nu moet hij er af en toe zelfs om lachen als hij zich bedenkt hoe Frank, met zijn eeuwige zwarte humor, zich ongetwijfeld in de broek had gepist als hij hem zo had zien liggen. Met die tuit aan zijn mond die geleegd werd door een flinke, kordate verpleegster.
Maar de twee uur per dag die hij nu in zijn rolstoel mag doorbrengen, ziet hij alleen maar verplegend personeel langs rennen of druk pratend in het kantoor zitten. Ongetwijfeld zaken op leven en dood besprekend. Dat kopje thee schiet er dus meestal bij in. Maar hij zeurt nooit. Dat werkt alleen maar in je nadeel is zijn ervaring inmiddels.
Als Frank er nog was geweest zou hij met hem naar buiten gegaan zijn om lekker Belgisch bier te drinken. Of om gewoon langs de slootkant te zitten. Samen, luisterend naar het luidruchtig communiceren der kikker-achtigen.
Maar Frank is er al een tijd niet meer. Zes jaar geleden gleed hij uit op de trap, viel en brak zijn nek. In 1 klap eindigde daar op de grond een hartstochtelijke vriendschap waarvan zelfs het woord liefde de lading niet dekt.
Door zijn afasie kan hij moeilijk communiceren met het personeel. Hij is daarom gestopt met ingaan op vragen over zijn 'vrouw en kinderen'.
Er was er ooit wel eentje geweest die het door had gehad. Die begreep wat de roze driehoek op het kaartenbord betekende. Althans, dat het voor homoseksualiteit stond. Diegene, Marieke, maakte altijd flauwe en ontregelende grapjes over homo's. Vooral de kleur roze vond zij een perfecte 'trutkleur' voor 'die nichten'.
Hij moest daar meestal om janken maar door zijn CVA ging hij dan juist lachen. Onbedaarlijk zelfs, wat het misverstand alleen maar groter maakte.
Wat had hij graag uitgelegd dat de kleur roze niet door de homo-gemeenschap is geadopteerd om het meisjesachtige. Nee, de roze driehoek was het symbool voor homo's in de kampen tijdens wereldoorlog twee. Zoals de gele ster gedragen moest worden door joden. Dat de homo-gemeenschap daarom die kleur heeft omarmd als symbool in de strijd tegen uitsluiting en vooroordelen. Dat daar niets kneuterigs aan is.
Maar als hij al probeerde een begin te maken aan een goedlopende zin, werd hij meestal bruut onderbroken door de alarmbel van Marieke die zich daarna altijd haastig uit de voeten maakte; druk, druk, druk.
Plots werd zijn gedachtegang verstoord. Ruw werd het lepeltje waarmee hij in zijn thee roerde uit zijn hand getrokken en de rolstoel richting slaapkamer gereden. Hij liet het gebeuren. Zo dadelijk, terug in bed, had hij in ieder geval weer uitzicht op de foto van hun late huwelijk. Kon hij zien dat het allemaal echt geweest was. Kon hij voelen wat hij wilde. Bezoek en personeel hadden gedacht dat de foto een kunstwerk was. Een soort van hippe pop-art, aangezien hij wel een moderne, afwijkende smaak had. Ook deze gedachtegang had hij nooit tegengesproken. Hij vond het inmiddels best. Dan maar pop-art! Maar wel zijn pop-art, van zijn huwelijk in 2003 met Frank.
Frank en Eddo, always and forever.
Nadat dit keer de broeder hem met de tillift in bed had gehesen en zijn katheter had geleegd vroeg deze; 'radio aan?'... Hij had ja geknikt. Maar de broeder was al weer weg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten