---
Antoinette&Hulliyah
---
Gelukkig. Eindelijk was daar de oproep voor het vrijdaggebed. Ze keek uit het raam of ze Mo al richting moskee zag lopen. Ongeduldig had zij de hele ochtend gewacht op dit moment. Sterker; haar gehele week stond in het teken van wachten. En wachten duurt lang als je radeloos bent en slachtoffer van verboden liefde.
Ze wist dat in luttele minuten haar tweede mobiel zou afgaan. Ze wist ook dat ze de komende uren vrij zou zijn van Mo, haar man. Die gaat na zijn bezoek aan de moskee verbazingwekkend genoeg helemaal haram en keert meestal pas diep in de nacht beschonken en boos terug uit de stad.
Dit waren de enige uren waarin Mo Hulliyah niet in de gaten hield. En God wist hoe huzurlu zij daar van werd.
Ze liep, zoals altijd toch enigszins schuldbewust, naar de badkamer waar zij zich voor de spiegel ontdeed van haar hoofddoek. Daarna zocht zij in het boudoir, onderin de kaptafel naar haar make-up. Binnen enkele minuten veranderde zij van ingetogen en volgzame vrouw in haar vrije equivalent. Antoinette zou zo bellen wist ze, en dan wilde zij gereed zijn. Geen minuut zou ze verspillen.
Het was drie jaar geleden dat zij haar op de drukke zaterdagmarkt letterlijk tegen het lijf was gelopen. Sindsdien was niets meer zoals het ooit was.
Tegen haar uithuwelijking had zij zich alleen in eerste instantie verzet. Toen ze merkte dat ze haar moeder daar veel verdriet mee deed en mannelijke familieleden haar zelfs dreigden met uitsluiting, had ze die strijd opgegeven. Ze vond zichzelf ook een afvallige, slechte moslima. Wist zij toen veel? Ze wilde niet als psychiatrisch ziek te boek staan in haar gemeenschap. Ze kon niet zonder haar zussen, nichtjes en neefjes. Juist hier in het vrije Nederland had zij ze nodig als een winterjas tegen de kou.
Ze hield van haar cultuur maar niet van die eeuwige sociale controle. Als zij veel optrok met haar zusje lieten de mannen haar grotendeels met rust. In de veronderstelling verkerend dat zij elkaar dan corrigeerden en bewaakten met betrekking tot al te vrije levensopvattingen. Ze wist dat zij het zo slecht nog niet had.
Antoinette echter, had alle zekerheden die zij dacht te hebben in een oogopslag van tafel geveegd en daarmee antwoord gegeven op de zeurende levensvragen die Hulliyah al zolang het geluk ontnamen. Omdat zij niet begreep wat er achter schuilde. Omdat zij wel van seks wist en dit zelfs regelmatig passief onderging, maar de hele heisa er omheen nooit heeft begrepen. Ze voelde nooit iets. Hooguit pijn. Mannen waren een vanzelfsprekendheid voor haar maar nooit had zij zichzelf kunnen betrappen op warme gevoelens. De ophef over liefde en trouwen had zij daarom altijd als overdreven beschouwd. Als een verplichting.
Hoe anders was haar thuiskomen bij Antoinette geweest. Het bonzen van haar hart, de blos op haar wangen, het ongegeneerd blij zijn. Was dit nu wat haar cultuur als verwerpelijk zag? Hoe was dat mogelijk? Haar hele lichaam en ziel straalden het tegenovergestelde uit. Ze voelde zich meer thuis bij Antoinette dan bij Allah. En dat gegeven baarde haar niet eens veel zorgen. Geen Imam kon haar ervan overtuigen dat dit wat zij voelde haram zou zijn, slecht! Daarvoor was het simpelweg te overweldigend. Te echt. En te mooi.
Terwijl ze de laatste hand legt aan haar kapsel, gaat in het keukenkastje haar verborgen tweede telefoon over. Ze zweeft naar de keuken in opperste verrukking. Ze is weer precies op tijd, haar Antoinette.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten